مدتها پیش از ابداع روان درمانگری جدید به وسیله فروید داستانها، اساطیر و‌تمثیل ها بوسیله به منزله یکی از عوامل اصلاح، بازسازی‌و درمان عامیانه، در کمک به حل تعارضات درونی انسان ها نقش عمده‌ای ایفا می‌کرده اند. در فرهنگ شرقی به ویژه در فرهنگ ایرانی داستان ها، افسانه ها، قصه های جن و پری، حکایت و تمثیل ها به منزله ابزار روان درمانگری و تعلیم و تربیت غیرمستقیم به طور روزمره به کار می‌رفتند. هنوز هم در مشرق زمین داستان‌ها و تمثیل های عامیانه، وسایل کمک آموزشی مهمی به شمار می‌روند که به عنوان وسیله سرگرمی و تفریح در فرایند آموزش سبک های فکری، شیوه‌های مختلف پاسخگویی به مسائل، نگرش های متنوع، شیوه‌های متفاوت و گوناگون زندگی، برداشت از وقایع و راهکارهای مقابله ای با چالش های زندگی استفاده می‌شود. 

تمثیل با ظرافت خاص خود از طریق تصویرسازی این مفاهیم پیچیده، به شنونده یا خواننده می آموزد که هر چیزی واجد یک ساخت است و در درون هر ساختی هموار تغییر امکان پذیر است و اینکه همواره بیش از یک منظر یا چشم انداز وجود دارد.