سرمایه روانشناختی یکی از شاخص های روانشناسی مثبت‌گرایی است که با ویژگی‌هایی از قبیل باور فرد به توانایی‌هایش برای دستیابی به موفقیت، داشتن پشتکار در دنبال کردن اهداف، ایجاد اسنادهای مثبت درباره خود و تحمل کردن مشکلات تعریف می‌شود(لوتانز و لوتانز، ۲۰۰۴). همچین برخوردار بودن از سرمایه روانشناختی افراد را قادر می‌سازد تا علاوه بر مقابله بهتر در برابر موقعیت‌های استرسزا، کمتر دچار تنش شده، در برابر مشکلات از توان بالایی برخوردار باشند، به دیدگاه روشنی در مورد خود برسند و کمتر تحت تاثیر وقایه روزانه قرار بگیرند. لذا اینگونه افراد دارای سلامت روانشناختی بالاتری نیز هستند (روبینز و همکاران، ۱۹۹۸). سلیگمن معتقد است که سرمایه روانشناختی، جنبه‌های مثبت زندگی آدمی را در بر می‌گیرد. او معتقد است که سرمایه انسانی و اجتماعی آشکار بوده، به آسانی قابل مشاهده است و می‌توان آن را به سادگی اندازه‌گیری و کنترل کرد. در حالیکه سرمایه روانشناختی، بیشتر بالقوه بوده، اندازه‌گیری و توسعه آن دشوار است. بنابراین سرمایه روانشناختی شامل درك شخص از خودش، داشتن هدف برای رسیدن به موفقیت و پایداری در برابر مشکلات تعریف می‌شود (گلد اسمیت و ووم، ۱۹۹۷) . پرسشنامه سرمایه روانشناسی (PCQ) در سال ۲۰۰۷ طراحی شد. این پرسشنامه شامل ۲۴ سوال و ۴ خرده مقیاس امیدواری، تاباوری، خوشبینی و خودکارآمدی است که در آن، هردومقیاس ۶ گویه دارد.

در پژوهش لوتانز و آولیو (۲۰۰۷) آلفای کرونباخ و باز آزمون این پرسشنامه به ترتیب ۰/۹۷ و ۰/۸۰ به دست آمد. همچنین این پرسشنامه در ایران در پژوهشهاي مختلفی به کار رفته است. در پژوهشی که توسط نریمانی و همکاران (۱۳۹۳) به دست آمد آلفای کرونباخ آن ۰/۸۵ گزارش شد. همچنین، در پژوهش خسروشاهی و همکاران (۱۳۹۳) میزان پایایی و روایی آن به ترتیب ۰/۸۵ و ۰/۷۹ دست آمد.