در کلاس‎های زبان خارجی، دانش‎آموزها اغلب بیشتر گوش می‎دهند تا صحبت کنند- به صدای فردی با تلفظ درست و دقیق، حال معلم و یا صدای ضبط شده که اصطلاحاتی را به‎کار ‎می‎برد و مهارت ادراکشان را از طریق فعالیت‎های نوشتاری مانند بازی‎های وصل‎کردنی امتحان می‌کنند، گوش می‌دهند. این نوع تمرین کردن باعث می‌شود تا دانش‎آموز‌ها اطلاعات ورودی درستی از زبان داشته باشند، اما پژوهشهای زیادی نشان می‌دهند صحبت کردن زبان به عنوان روشی برای یاد گرفتن بسیار ارزشمند است.

در مطالعات منتشر شده توسط Psychological Science، الیس هپمن و مریلن مک‎دونالد از دانشگاه ویسکانسین-مدیسون مقایسه‌ای بین تمرین درک کردن زبان به صورت شنیداری و صحبت کردن زبان در یادگیری زبان خارجی انجام دادند. تحقیقات آن‎ها ریشه در تفاوت میان تحقیقات حافظه و توصیه‎های موجود برای کلاس‎های زبان خارجه دارد:

پژوهشگران در بیانیه مطبوعاتی دانشگاه توضیح دادند:" نکات موجود در پژوهشهای مربوط به حافظه نشان می‎دادند تولید زبان (صحبت کردن) تجربه یادگیری بسیار قوی‌ای برای فرد به وجود می‌آورد؛ در صورتی که در شیوه‌های یادگیری زبان دوم خارجی به شدت روی اهمیت ادراک (گوش دادن) به جای تولید (صحبت کردن) برای یادگیری زبان تمرکز می‌شود."

پژوهشگر‌ها پیشنهاد می‎دهند تمرین تولید زبان، به معنی استفاده از تمرین‎های صحبت کردن و بازخورد دادن بلافاصله در مورد آن، می‎تواند توانایی دانش‎آموز‌ها را در صحبت کردن و درک صحبت دیگران ارتقا دهد.

هاپمن می‎گوید:"اصلا عجیب نیست که تمرین صحبت کردن باعث بهبود شیوه صحبت کردن می‌شود، اما در این پژوهش می‎خواستیم ببینیم، آیا تمرین مکالمه می‎تواند باعث بهبود درک زبان شود یا خیر."

پژوهشگر‌ها می‌گویند این پژوهش، پژوهشی کاملا جدید در نوع خودش است، زیرا تمرین تولیدی زبان را به مهارت‎های دستوری زبان دوم مرتبط می‎کند.

در این پژوهش، شرکت‌کننده‌ها را به دو گروه تقسیم کردند و به آن‎ها یک زبان ساختگی آموزش دادند. برای گروه تمرین ادراکی، تمرین‎های شنیداری معمول استفاده شد، در حالیکه افرادِ گروه تمرین تولیدی صحبت کردند و بلافاصله در مورد لغت، دستور و تلفظشان بازخورد دریافت کردند. سپس تمام شرکت‌کننده‌ها در آزمون ارزیابی لغت و مهارت‌های دستوری شرکت کردند.

نتایج نشان می‎دهند، گروه تمرین تولیدی عملکرد بهتری نسبت به گروه تمرین ادراکی هم در آزمون‎های لغت و هم در آزمون‌های دستوری داشتند، حتی وقتی پژوهشگرها تفاوت‎های فردی در یادگیری را کنترل کردند.

الگوی یافته‎های این پژوهش در زمینه دقت و سرعت ادارک، یادگیری لغت، روابط دستوری ساده و روابط پیچیده دستوری پایدار و ثابت بودند. گروه تمرین مکالمه حتی در تکالیفی که مشابه تکالیفی داده شده به گروه شنیداری در طول دوره بود؛ عملکرد بهتری داشتند.

صحبت‌کردن نیازمند تلفیق عملکرد‌های شناختی زیادی در آنِ واحد است و پژوهش‌گرها اشاره می‌کنند که اتکا به حافظه فعال در حین صحبت کردن می‎تواند باعث ترکیب بهتر دستورزبان، تلفظ و لغت، و ایجاد ارتباط بهتر میان عناصر زبان‎شناسی در زمان ایجاد جمله توسط گوینده، شود. در صورتیکه تمرین ادراکی عناصر زبان‌شناسی را به این شکل ترکیب نمی‌کند، چون در این شیوه زبان به زبان آموزان داده می‌شود و زبان‌آموز می‎تواند از راهنمایی‌های گوینده بومی به عنوان میان‎بر استفاده کند.

نتایج به دست آمده بر بسیاری از زمینه‎ها در یادگیری زبان دلالت می‌کنند:

نویسندگان توضیح می‎دهند:"در شرایط مطلوب، تولید زبان تجربه یادگیری بسیار موثری خواهد بود. (در صورتی که فرایند تولید شامل تولید زبان توسط فرد و دادن بازخورد باشد.)

پژوهشگر‎ها توصیه می‎کنند تمرین‎های یادگیری‌ای که در حال حاضر استفاده می‌شوند ارزش تولید زبان توسط خود دانش‎آموزان را دست کم می‌گیرند در صورتی که این پژوهش از ایجاد توازن در تمرین تولید و ادراک زبان حمایت می‌کند.

یافتن این تعادل در مطالعات آینده نیز ادامه خواهد داشت. هاپمن و مک‎دونالد تصمیم دارند همین طرح پژوهشی را بر دوره سال اول زبان آلمانی، با همکاری دپارتمان زبان آلمانی دانشگاه Penn State، اجرا کنند. همچنین آن‎ها مشتاق بررسی اثر تمرین تولیدی برکلمات تازه‎ای که دانش‏‎آموز تا به حال با آن مواجه نشده‎اند، هستند.

لینک خبر:
https://www.psychologicalscience.org/publications/observer/obsonline/balancing-speaking-and-listening-for-language-learning.html
مرجع خبر:
Hopman, E. W. M., & MacDonald, M. C. (2018). Production practice during language learning improves comprehension. Psychological Science. https://doi.org/10.1177/0956797618754486