اختلال اضطراب فراگیر (GAD) یکی از شایع‌ترین اختلالات اضطرابی در مراکز بالینی و همچنین در جمعیت عمومی است که بین ۱ تا ۵ درصد جمعیت عمومی را درگیر می‌کند. فرآیندهای محوری اختلال اضطراب فراگیر معرف جنبه‌های اصیل درگیر در همه اختلال‌های اضطرابی است. این اختلال، با نگرانی مفرط و غیر قابل کنترل همراه با برخی از علایم اضطراب وسایر هیجان‌های منفی دیگر مشخص می‌شود. در واقع، اختلال اضطراب فراگیر، اختلال بلندمدت و مزمنی است که با آسیب‌های کارکردی در کار و کیفیت زندگی مرتبط است. از جمله بهترین ابزارهایی که برای سنجش این اختلال طراحی شده است. 
مقیاس اختلال اضطراب فراگیر ۷ سوالی اسپیتزر و همکاران (GAD-7) در سال ۲۰۰۶ توسط اسپیزر، کرونک، ویلیامز و لوه  طراحی و ساخته شد. نسخه اولیه پرسشنامه که دارای ۱۳ عبارت بود در بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵ در ۱۵ کلینیک مراقبت اولیه در آمریکا و بر روی ۲۷۴۰ بیمار بالغ مورد ارزیابی قرار گرفت. در نهایت ۷ عبارت برای نسخه نهایی انتخاب شدند. نتایج به دست آمده در مطالعه اولیه نشانگر روایی و پایای مناسب این ابزار و دقت تشخیصی بالای آن بود. این مقیاس در مجموع دارای ۷ گویه است.

در پژوهش نایینیان (1390) پایایی مقیاس بر اساس همسانی درونی محاسبه شد که ضریب آلفای کرونباخ برای نمونه پژوهش 0.85محاسبه شد که این یافته نشان از ضریب همسانی درونی مطلوب مقیاس کوتاه اختلال اضطراب فراگیر (GAD-7) است. پایایی این مقیاس بر اساس بازآزمایی نیز محاسبه شد که ضریب همبستگی ناشی از اجرای اول و دوم مقیاس برابر با 0.48 بود. 
اعتبار همگرای این مقیاس با مقیاس اضطراب حالت اشپیلبرگر 0.71 با مقیاس اضطراب صفت اشپیلبرگر 0.52 و خرده مقیاس اضطراب SCL-90 برابر 0.63 که دارای اعتبار همگرای مناسبی است.