سعادت یه مقصد نیست؛ بلکه بیشتر امری ترکیبی است. سال‌ها کار کردن با انسان‌هایی که آخرین روزهای زندگی‌شان را سپری می‌کردند به من یاد داد که سعادت فقط خوشحال بودن، دستیابی به موفقیت یا فرار از درد نیست. بلکه ترکیبی هماهنگ و درونی هست بین معنا و هدف. و انسان ابزار جالب و خاصی در اختیار دارد که این دو مفهوم را به هم متصل می‌کند و آن ابزار عبارتست از: داستان گفتن.

این پرسش که تا چه حد روی وقایع زندگی‌تان کنترل دارید، از دیرباز موضوع همیشگی بحث‌های فلسفی بوده است. آیا ناخدای کشتی‌تان خود روی اقیانوس متلاطم زندگی هستید، یا امواج و بادها مسیرتان را صرف نظر از تلاش شما تعیین می‌کنند؟ برای برخی، این پرسش حتی حالت جدی‌تری هم دارد. ممکن است به وجود سرنوشت، تقدیر یا نیرویی ماورایی فکر کنید که مسیر زندگی را از پیش تعیین کرده است. اگر باور دارید که ناخدای کشتی زندگی خودتان در اقیانوس زندگی هستید، کانون کنترل درونی دارید. اگر فکر می‌کنید که عناصر طبیعت (یا نیرویی برتر) ماجراجویی زندگی‌تان را هدایت می‌کنند، کانون کنترل بیرونی دارید.