یکی از نکات کلیدی در دوران دشواری، خروج از انزوا و احساس تعلق با دیگران است. در شرایط دشوار از سویی با تغییر نگرش به شرایط به عنوان محملی برای آزمون شخصیت و فضایی برای بکارگیری توانمندی‌ها . ارزش‌های خود برای مدیریت زندگی و از سوی دیگر با نگاهی تقدیرگرایانه به گذشته ولی فعالانه از حال تا آینده می‌توانیم بر سرعت و قدرت کنش خود بیفزاییم.
در شرایط دشوار، برای افزایش تاب‌آوری یا سرسختی روانی، نیاز داریم خود را در جمع ببینیم. برای همین باید با دیگران، افراد آسیب‌دیده یا مددرسان وارد گفتگو شویم. در این دوران بیش از شرایط عادی، نیاز به گوش دادن، همدلی و گفتگوی فعال در حوزه‌ی احساسات و افکاری که تجربه می‌کنیم هستیم. فرد شنونده باید با طرح سوالات پیش‌برنده و طرح پیشنهادهای اجرایی روشن، به گوینده کمک کند تا احساس تنهایی و طردشدگی نکند.