مقیاس احساس تنهایی  در سال ۱۹۸۰ توسط راسل، پیلاو و کورتانو در دانشگاه لوس‌آنجلس کالیفرنیا ساخته شد. پرسشنامه احساس تنهایی (نسخه سوم) به عنوان اولین آزمون احساس تنهایی در سال ۱۹۷۸ توسط رسال، پیلاو و فرگوسن در دانشگاه کالیفرنیا ساخته شد. علی‌رغم اعتبار و پایایی مناسبی که برای مقیاس گزارش شده بود، برای رفع برخی نواقص، راسل و همکاران در سال ۱۹۸۰، نسخه تجدیدنظر شده‌ای از فرم اولیه را ارائه دادند. این مقیاس، بار دیگر توسط راسل در سال ۱۹۹۶ مورد تجدیدنظر قرار گرفت. او در نسخه سوم عبارت‌های آزمون و نحوه پاسخگویی به آن را ساده‌تر کرد و محتوای ماه چهارم آزمون را از منفی به مثبت تغییر داد. همچنین مواد آزمون را به گونه‌ای طراحی کرد که بتوان آن را از طریق مصاحبه نیز اجرا و گزارش نمود. نحوة بیان یکسان گویه‌ها در آزمون اول که احتمال سوگیری در پاسخ‌دهی را به وجود می‌آورد، سازندگی را واداشت تا آزمون را مورد تجدیدنظر قرار دهند. نسخة نهایی بر اساس ضرایب همبستگی هر ماده با نمره کلی آزمون که بالاتر از ۴۰/۰ بود، تهیه شد. مقیاس شامل ۱۰ گویة مثبت و ۱۰ گویة منفی می‌باشد که در طیف لیکرت ۴ درجه‌ای (هرگز تا همیشه) پاسخ داده می‌شود. آزمودنی به صورت گزارش فردی تطابق هر یک از مواد آزمون را با حالت‌های خود در مقیاس چهار گزینه‌ای از نوع لیکرت مشخص می‌کند.

سازندگان در هر بار در یک گروه نمونه دانشجویی، ضریب آلفای برابر با ۹۴/۰ برای مقیاس به دست آورده‌اند. در بررسی طراحان مقیاس، میان نمرة احساس تنهایی و نمرة آزمون افسردگی بک، ضریب همبستگی ۶۲/۰ با نمرة زیر مقیاس اضطراب کاستلو و کومری، ۳۲/۰ و با زیر مقیاس افسردگی مقیاس ۵۵/۰ به دست آمده است. این مقیاس در چهار گروه دانشجویان، پرستاران، معلمان و افراد مسن اجرا شده است، و دامنه آلفا از ۸۹/۰ تا ۹۴/۰ به دست آمده است و ضریب اعتبار بازآزمایی به فاصله یک سال برابر ۷۳/۰ گزارش شده است (راسل، ۱۹۹۶). همچنین راسل، پیلاو و کورتانو (۱۹۸۰) پایایی این آزمون را در بازآزمایی مجدد ۷۸/۰ گزارش کردن.
لتیشا و همکاران (۱۹۸۰، به نقل از میردریکوند، ۱۳۷۸) برای ارزیابی پایایی، این مقیاس را روی ۲۳۷ دانشجو اجرا کردند که دارای پایایی ۹۴/۰ بود. در مطالعات لتیشا و همکاران (۱۹۸۰، به نقل از میردریکوند، ۱۳۷۸) همبستگی مقیاس‌های جدید و اصلی ۹۱/۰ گزارش شد. همچنین با توجه به ارتباط معناداری که مقیاس با اضطراب و افسردگی داشت و روی آزمودنی‌ها به اجرا درآمد، همبستگی‌های قابل ملاحظه‌ای بین نمرات احساس تنهایی و سیاهه افسردگی بک (۴۰/۰ و ۵۰/۰) و آزمون کوپراسمیت، جونز و دیگران یافت شده است. از سویی در بررسی‌های جونز (۱۹۸۳ به نقل از حق‌شناس ۱۳۸۸) احساس تنهایی با افسردگی ۴۱/۰ = r و اضطراب ۳۵/۰ = r ارتباط معنی‌داری دارد.
ضریب پایایی مقیاس در پژوهش دهشیری، برجعلی، شیخی و حبیبی عسکرآباد (۱۳۸۷) ۷۵/۰ گزارش شد. در پژوهش داورپناه (۱۳۷۲) ضریب همسانی درونی ۷۸/۰ گزارش شد. همچنین در این پژوهش وجود ۴ عامل در مقیاس تشخیص داده شد. این عوامل "انزوا" (شامل گویه‌های ۱۸، ۱۴، ۱۳، ۱۱)، "اجتماعی بودن" (شامل گویه‌های ۱، ۵، ۶، ۹، ۱۰، ۱۵، ۱۶، ۱۹، ۲۰)، "نداشتن فردی صمیمی" (گویه‌های ۲، ۳، ۷) و "نداشتن احساس تنهایی" (گویه ۴) نام‌گذاری شدند.