مقیاس تاب‌آوری را کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) با بازبینی منابع پژوهشی ۱۹۹۱ـ۱۹۷۹ در زمینه تاب‌آوری تهیه کردند. این مقیاس شامل ۲۵ گویه می‌باشد که جهت اندازه‌گیری قدرت مقابله با فشار و تهدید،تهیه شده است. نتایج مطالعه مقدماتی مربوط به ویژگی‌های روان سنجی این مقیاس، اعتبار و روایی آن را تأیید کرده است. همسانی درونی، اعتبار بازآزمایی و روایی همگرا و واگرای مقیاس کافی گزارش شده‌اند و گرچه نتایج تحلیل عاملی اکتشافی وجود پنج عامل (شایستگی / استحکام شخصی، اعتماد به غرایز شخصی / تحمل عواطف منفی، پذیرش مثبت عواطف / روابط ایمن، مهار، معنویت) را برای مقیاس تاب‌آوری تأیید کرده است، اما چون اعتبار و روایی زیر مقیاس‌ها هنوز به طور قطع تأیید نشده‌اند، در حال حاضر فقط نمره کلی تاب‌آوری برای هدف‌های پژوهشی معتبر محسوب می‌شود. بررسی ویژگی‌های روان سنجی این مقیاس در شش گروه: جمعیت عمومی، مراجعه‌کنندگان به بخش مراقبت‌های اولیه، بیماران سرپایی روان‌پزشکی، بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و دو گروه از بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه انجام شده است. طراحان این مقیاس بر این باورند که این پرسشنامه به خوبی می‌تواند افراد تاب‌آور را از غیر تاب‌آور در گروه‌های بالینی جدا کند و می‌تواند در موقعیت‌های پژوهشی و بالینی به کار برده شود (محمدی، ۱۳۸۴).

محمدی (۱۳۸۴) این مقیاس را برای استفاده در ایران انطباق داده است. برای تعیین روایی این مقیاس نخست همبستگی هرگونه با نمره کل محاسبه و سپس از روش تحلیل عامل بهره گرفته شد. محاسبه هر نمره با نمره کل به جز گویه ۳، ضریب‌های بین ۴۱/۰ تا ۶۴/۰ را نشان داد. سپس گویه‌های مقیاس به روش مؤلفه‌های اصلی مورد تحلیل عاملی قرار گرفتند. مقدار KMO برابر ۸۷/۰ برابر ۸۷/۰ و مقدار خی دو در آزمون یارتلت برابر ۲۸/۵۵۵۶ بود که هر دو شاخص کفایت شواهدی برای تحلیل عاملی را نشان داد. برای تعیین تعداد عوامل از ملاک شیب خط نمودار اسکری ارزش ویژه بزرگ‌تر از یک استفاده شد. بر اساس شیب خط، یک عامل استخراج شد. ماتریس بار عاملی به روش واریماکس انجام شد. سپس بار عاملی هر گویه نسبت به کل گویه‌ها محاسبه و تنها سؤال ۳ به دلیل بار عاملی پایین‌تر از تحلیل نهایی کنار گذاشته شد. بدین ترتیب ۲۴ سؤال در تحلیل نهایی مورد استفاده قرار گرفتند. در پژوهش محمدی (۱۳۸۴) همبستگی هر گویه با نمره کل به جز گویه ۳، ضرایبی بین ۴۱/۰ تا ۶۴/۰ را نشان داد. برای تعیین پایایی مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)، از آلفای کرونباخ بهره گرفته شده و ضریب پایایی ۸۹/۰ به دست آمده است. همچنین، در پژوهش سامانی، جو کار و صحراگرد (۱۳۸۶) ضریب آلفای کرونباخ ۸۷/۰ برای پایایی این آزمون به دست آمده است و نتایج آزمون تحلیل عامل این مقیاس بیانگر وجود یک عامل عمومی بود. مقدار ضریب KMO در پژوهشی آن‌ها برابر ۸۹/۰ و آزمون کرویت بارتلت برابر با ۶۴/۶ بود. اعتبار این سازه در ایران توسط بشارت (۱۳۸۶) تأیید شده است، که میزان شاخص آلفای کرونباخ به میزان ۸۶/۰ به دست آمده است. جوکار (۱۳۸۶) پایایی مقیاس را با استفاده از آلفای کرونباخ ۹۳/۰ گزارش کرده است. هاشمی و جوکار (۱۳۹۰) ضریب آلفای کرونباخ مقیاس را برابر ۸۷/۰ و پایایی به روش بازآزمایی را برابر ۷۳/۰ گزارش کردند که فاصله بین دو بار اجرای آزمون جهت بررسی ضریب بازآزمایی سه هفته بود. نتایج آن‌ها حاکی از وجود یک عامل بود. ملاک استخراج عوامل شیب منحنی اسکری و ارزش ویژه بالاتر از یک بود. شاخص KMO برابر ۸۸/۰ و ضریب کرویت بارتلت برابر ۱۵۷۱ و در سطح ۰۰۰۱/۰ معنادار بود.