۱ - عدم توجه به گذشته ( که انتقاد اشتباهی است! چون واقعیت درمانی می گوید گذشته موثر است و نه تعیین کننده نهایی)
۲ - عدم توجه به ناهشیار. اگر درست باشد! پس درمان های دیگری چون رفتاردرمانی شناختی و درمان پذیرش و تعهد و... ( که همگی موثرند!)، جملگی زیر سوال می روند! توجه به گذشته در درمان یک انتخاب است نه الزام.
۳- توجه بیش از حد به انتخاب! ( تئوری انتخاب نمی گوید ما اتفاقات یا شرایط را انتخاب می کنیم! بلکه می گوید ما واکنش مان به رویدادها را می توانیم اغلب اوقات انتخاب کنیم.